مدح و ولادت حضرت زینب سلام‌الله‌علیها
آنکه راهـش راه و رسـم داور است بی‌گمان شوقِ وصالش بر سر است سـالـکِ سـیـر و سـلـوک ِکـوی یـار در حـقـیـقـت سالکِ پـیـغـمـبر است سـر بـه فــرمــانِ ولایـت مـی‌نــهــد آنکه گـویـد خـاکِ پـای حـیـدر است هـر بــرائـت از مـســیـرِ دشـمـنــان هــم‌صـدای آیــه‌هــای کـوثــر اسـت یــارِ ســاداتِ جـــوانـــانِ بــهــشـت شـیـعـه و دلـدادۀ یک خـواهـر است هـمچـو زینب باش، در بـندِ حـسـین بـا عـقـیـلـه، بـنـدگـی زیـبـاتـر است کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسین عـاشـق و مـعـشـوق شـیـدایـی شدند هـر دو هـم آغـوشِ هـمـتـایـی شـدند از ازل در انــتــظـــارِ یــکـــدِگـــر ای عجب در عـشـق، رؤیـایی شدند بـی‌قــرار از دیـربـاز، آمـد وصــال در سکوتی محض، غـوغـایی شدند چــشــم‌هــا غــرقِ نــگــاهِ یـکـدِگــر هـر دوتـا، تـفـسـیـرِ یـکـتـایـی شدند اشــک‌هــا تــبـدیـل بـر لـبـخـنـد شـد بــانـیِ لـبـخــنـدِ زهــرایــی شــدنــد زیـنـتِ بـــابـــا کــه آمــد در حـــرم خـانـدانِ وحــی، مــولایــی شــدنــد کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسین هـر نـگـاهـش از نـبـی دل مـی‌بـرد از عـلـی صـدهـا خـصـائـل می‌بـرد از بـزرگی، هـم‌چـنـان مادر بزرگ دل ز جـدّش، زان شـمـایـل می‌بـرد ارث از زهـرای اطهر، در سرشت بـا هــزار و یـک فـضـائـل مـی‌بـرد این همان بانـوست، کز طـوفانِ غـم نـاقـه را مـنـزل بـه مـنـزل مـی‌بـرد نـاخـدای دین پس از خـونِ خـداست کـشـتـیِ دیـن را به سـاحـل مـی‌بـرد حـجـتِ حق را بـرون از اضطـرار بِـیـنِ زنـجــیـر و ســلاسـل مـی‌بـرد کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسین کیست زینب، آنکه خلقت را مَطاف پـنـج تن، گِردِ وجـودش در طـواف کاف، ها، یا، عین، صاد، آئینه‌ایست از وجودش، یک به یک در اعتراف مــریـمِ کـرب و بـلا نـه، فــاطــمــه رفـته در گـودالِ خـون، زیرِ غلاف شـاهـدِ تـشـتِ سَـر و تـشـتِ جـگــر ناظرِ جـسـمی پُر از زخم و شکاف با وجـودِ سـنـگ‌بـاران‌هـای سـخـت پـاسـدارِ عـصـمت و دین و عـفـاف یـک‌تـنـه حـق را حـمـایـتـگـر، ولی بـِـینِ انـبـوهِ مـصـائـب، در مـصاف کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسین از حـرم تـا قـتـلـگـه، مـیـدانِ اوست دیـدۀ سـلـطـانِ دیـن، گـریـانِ اوست پــاســدارِ قـافـلـه، بـعـد از حـســیـن چـشـم‌هـای دشمنان، حـیـرانِ اوست نــاطــقِ قــرآن بـه روی نــیــزه‌هــا پـاره پـاره بر زمـیـن، قـرآنِ اوست کوفه شد با خـطـبـه‌اش کـرب و بلا حــیــدرِ کــرار پـشـتــیــبـانِ اوسـت شــام امــا تــاقــتــش را تــاق کــرد شـاهـدم بــارانـیِ چـشــمــانِ اوسـت قـاتـلـش بــزمِ شــراب و خــیــزران کـاخِ دشـمـن، لاجرم ویـرانِ اوست کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسـین شـرحِ غـم، آمـوزگارش زینب است دفـتـرِ غـم، اعـتـبـارش زیـنب است هر که داند قدرِ غیرت، زینبی است غـیـرتِ دیـنی، مـدارش زینب است هـر چـه در عــالـم خـدایــی دارد و روضه هم، پرودگارش زینب است آگه از اسـرار مـقـتـل، قـلـبِ اوست جنگِ تبـیین ذوالفقارش زینب است صبـر و حـلـم از او به حـیرت آمده صبر هم، صبر و قرارش زینب است روزِ عــالَـم، تـیـره تـا صـبـحِ فـرج صبـح، نـام مسـتعـارش زینب است کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسین |